Wsparcie

Nasza wielka troska - dobudowa niewielkigo aneksu do budynku klasztornego

Wiemy, że „będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie”. Zapewnia nas o tym św. Paweł w 2 Liście do Koryntian. Najpierw jednak zniszczeć musi przybytek naszego doczesnego zamieszkania - ten ręką ludzką uczyniony. Zanim bowiem przyodziejemy się w chwalebne ciało, ziemski byt spędzamy w ciele, jakie otrzymaliśmy od Pana przychodząc na świat. A ciało, choć początkowo (w tym beztroskim okresie niemowlęctwa, dzieciństwa a nawet i pod pewnymi względami młodości) większości z nas nie sprawia kłopotów, to jest jednak naczyniem glinianym (2 Kor 4,7), także w znaczeniu dosłownym – jest słabe, kruche, a osiągnąwszy w pewnym wieku pułap swej sprawności, nie potrafi jej dłużej utrzymywać i stopniowo, czy tego chcemy czy nie, starzeje się. Pan i wcześniej może doświadczyć chorobą, bynajmniej nie omijają one klasztorów. Potrzeba zatem przygotować się na to, co nieuchronnie nadejdzie. Właściwie już odczuwamy, jak, z upływem czasu zmienia się nasza kondycja fizyczna. Tym samym, coraz bardziej naglącą staje się konieczność dostosowania naszego domu do potrzeb sióstr chorych i starszych.

Czytaj dalej

Klasztor wybudowany w 1939 r. nie był projektowany pod takim kątem. Zresztą wówczas, ze względu na brak funduszy, powstała tylko niewielka i bardzo skromna część zaplanowanego budynku. Jest on zatem ogromnie ciasny i niefunkcjonalny: wysokie, strome schody, progi niemal w każdym pomieszczeniu, różne poziomy podłóg, maleńkie cele (nie do zmieszczenia się z wózkiem), wąskie łazienki i wąskie korytarze. Cierpimy również na brak potrzebnych pomieszczeń – pracowni, miejsc na materiały do prac, z których się utrzymujemy (np. świec do malowania). Jest nawet zbyt mało cel.
Przez blisko 40 lat naszej misji na Islandii starałyśmy się, w miarę naszych możliwości (nierzadko własnymi rękami), zaradzić najbardziej „palącym” brakom, ale tylko w pewnym stopniu udało się poprawić funkcjonalność budynku, m.in. wygospodarować miejsce na łazienkę dla osób chorych, jednak żadna z cel w jej pobliżu nie może posłużyć za infirmerię (celę dla osoby chorej). W obrębie klasztornego budynku wyczerpałyśmy już możliwości przystosowań dla osób niepełnosprawnych i chorych. Istnieje jednak możliwość dobudowy kilku cel (na rysunku jest to budynek z 2 oknami w dachu). Niestety, nie jesteśmy w stanie sprostać takiej inwestycji. Jej koszt jest ogromny, pomimo, że projekt architektoniczny, który już powstał, jest najtańszy i najprostszy z możliwych – takie są islandzkie realia cenowe.

Nie mamy możliwości uzyskania wsparcia na Islandii – kraju protestanckim, o tak małej liczbie mieszkańców, w którym nie ma raczej zwyczaju wspierania klasztorów.
Zwracamy się więc z gorącą prośbą do Was – jeśli ktoś mógłby nas wspomóc w tej potrzebie, albo przekazać tę prośbę komuś, kto taką możliwością dysponuje – za każde, nawet najmniejsze wsparcie będziemy ogromnie wdzięczne.
Równocześnie, za wstawiennictwem św. Józefa, powierzamy naszą prośbę Panu, który najlepiej wie i urządza wszystko. Ufność w Nim jest pierwszym fundamentem, jaki kładziemy. Pozwala nam ona żywić nadzieję, iż pewnego dnia będziemy mogły Was poinformować, że na betonowych fundamentach wzniosła się mała, lecz ogromnie nam pomocna część klasztoru – dzięki Jego dobroci, która otwiera również ludzkie serca na potrzeby bliźnich. Video

Jeśli pragniesz wesprzeć nas w tej potrzebie, złóż ofiarę na jedno z poniższych kont.